علت بی اختیاری ادرار چیست؟ از دست دادن غیرارادی ادرار، یک بیماری بسیار شایع است که هیچ کس نمی خواهد درباره آن صحبت کند.بی اختیاری ادرار که اغلب در زنان بیشتر از مردان اتفاق می افتد، زمانی اتفاق می افتد که ماهیچه های مثانه، که جریان ادرار را کنترل می کنند منقبض شده یا به طور غیر ارادی شل می شوند و در نتیجه باعث نشت یا ادرار کنترل نشده می شود. بی اختیاری ادرار به خودی خود یک بیماری نیست، اما می تواند نشانه ای از یک مشکل پزشکی اساسی باشد.
بر اساس گزارش بنیاد اورولوژی، زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به بی اختیاری ادراری هستند زیرا مجرای ادرار کوتاه تری نسبت به مردان دارند. در نتیجه، هرگونه ضعف یا آسیب به مجرای ادرار در یک زن باعث بی اختیاری ادرار می شود. این امر به این دلیل است که عضلات کمتری ادرار را در مثانه نگه می دارند تا زمانی که شما آماده ادرار کردن شوید.
علائم و نشانه های بی اختیاری ادرار
نشت ادرار در حین فعالیتهای عادی مانند بلند کردن، خم شدن، سرفه یا ورزش
تمایل ناگهانی و شدید به ادرار کردن
نشت ادرار بدون احساس هیچ گونه علامت هشداردهنده
شب ادراری
علت بی اختیاری ادرار
بی اختیاری می تواند یک مشکل موقتی باشد که در اثر عفونت واژن یا مجاری ادراری، یبوست یا برخی از داروها ایجاد می شود یا می تواند یک بیماری مزمن باشد.
عضلات بیش فعال مثانه
ضعف عضلات کف لگن
آسیب عصبی که بر کنترل مثانه تأثیر می گذارد
التهاب مزمن مثانه یا سایر بیماری های مثانه
ناتوانی یا محدودیتی که دسترسی سریع به توالت را دشوار می کند
عوارض جانبی ناشی از جراحی
انسداد
اختلالات عصبی مانند ام اس، سکته مغزی یا بیماری پارکینسون
عوامل خطر بی اختیاری ادرار
عوامل زیر ممکن است شما را در معرض خطر قرار دهد.
زنان دو برابر مردان دچار بی اختیاری استرس می شوند. از سوی دیگر، مردان بیشتر در معرض بی اختیاری تشویقی و سرریز هستند.
با افزایش سن، ماهیچه های مثانه و اسفنکتر ادراری اغلب ضعیف می شوند، که ممکن است منجر به دفع مکرر و غیر منتظره ادرار شود. اگرچه بی اختیاری بی اختیاری در افراد مسن شایع تر است، اما جزء طبیعی پیری محسوب نمی شود.
چربی اضافی بدن باعث افزایش فشار بر مثانه می شود و می تواند منجر به نشت ادرار در هنگام ورزش یا هنگام سرفه یا عطسه شود.
سایر بیماریهای مزمن مانند بیماریهای عروقی، بیماریهای کلیوی، دیابت و… ممکن است خطر بی اختیاری ادرار را افزایش دهند.
سیگار کشیدن، سرفه یک فرد سیگاری می تواند با فشار بر اسفنکتر ادراری باعث ایجاد یا تشدید بی اختیاری استرس شود.
بی اختیاری ادراری چگونه تشخیص داده می شود؟
تشخیص بی اختیاری ادرار به راحتی امکان پذیر است. اولین علامتی که اکثر افراد با آن روبرو می شوند، ترشح غیرارادی ادرار است. اما تعیین نوع و علت بی اختیاری می تواند دشوارتر باشد و ممکن است نیاز به انواع آزمون ها و آزمایش ها داشته باشد. اکثر پزشکان از موارد زیر استفاده می کنند.
تجزیه و تحلیل ادرار، نمونه ادرار را می توان از نظر عفونت، آثار خون یا سایر ناهنجاری ها مانند وجود سلول های سرطانی بررسی کرد. کشت ادرار می تواند عفونت را ارزیابی کند. سیتولوژی ادرار به دنبال سلول های سرطانی است.
آزمایش خون می تواند به دنبال مواد شیمیایی و موادی باشد که ممکن است مربوط به شرایط ایجاد کننده بی اختیاری باشد.
سونوگرافی لگن، در این آزمایش تصویربرداری، از دستگاه سونوگرافی برای ایجاد تصویری از مثانه یا سایر قسمت های دستگاه ادراری برای بررسی مشکلات استفاده می شود.
تست استرس، در این آزمایش، از بیمار خواسته می شود که سرفه کند یا قسمت میانی خود را به شدت تحت فشار قرار دهد انگار که در حال تمرین است در حالی که پزشک از دست دادن ادرار را بررسی می کند.
سیستوسکوپی، در این روش از یک لوله نازک با یک عدسی کوچک و یک نور در یک طرف آن به نام سیستوسکوپ استفاده می شود. پس از تجویز برخی داروهای آرام بخش یا بیهوشی، سیستوسکوپ به داخل مجرای ادراری وارد می شود و پزشک بصورت داخلی پوشش مثانه و پیشابراه را بررسی می کند.
بر اساس تشخیص پزشک و بررسی نوع بی اختیاری پزشک درمان بی اختیاری ادراری را شروع می کند.
